Η αγγειοπλαστική είναι μία από τις αρχαιότερες τέχνες που αναπτύχθηκαν στον ελλαδικό χώρο και έχει να κάνει με την κατασκευή κυρίως πήλινων αγγείων. Ικανοποιούσε από την Νεολιθική εποχή τις διάφορες ανάγκες στη καθημερινή ζωή του ανθρώπου για κάποια στοιχειώδη σκεύη, στα οποία τοποθετούσαν τα περισσεύματα των δημητριακών αλλά και έψηναν τις τροφές.
Οι κατασκευαστές-αγγειοπλάστες χρησιμοποιώντας το πιο απλό και άμεσο υλικό(το χώμα) με υποτυπώδη επεξεργασία (λίγο νερό)μπορούσαν να μετατρέψουν τον πηλό σε πήλινο χρηστικό αντικείμενο που απαιτούνταν για την οικιακή χρήση όπως : τσουκάλι στάμνα ποτήρι λαδοπίθαρο, κρασσοπίθαρο, πιθάρι σιτηρών, καρπών, ψωμιού, μελοπίθαρο κ.α.
Το μελοπίθαρο ήταν ένα πλατύστομο πήλινο σκεύος φύλαξης μελιού, με περιφερειακό αυλάκι ψηλά στο στόμιο που γεμιζόταν με νερό ώστε να εμποδίζει το πέρασμα των μυρμηγκιών στο μέλι αυτό.
Το τοποθετούσαν πάνω σε στάχτη καυσόξυλων για να μονώνεται από την υγρασία και να μη κρυσταλλώνει το μέλι.
Στο καπάκι έβαζαν τη λεκάνη απορροής μελιού που εξωτερικά είχε δυο ζευγάρια πήλινα πόδια για να μην φράζεται το στόμιο κατά τη διάρκεια στράγγισης του μελιού στο εσωτερικό της πάτο.
Είχε μια τριάδα πήλινα πόδια όπου τοποθετούσαν τη βεργοκοφίνα ύψους 60 εκ. και διαμέτρου 50 εκ. μέσα στη οποία έριχναν τις ζυμωμένες κηρήθρες κατά τη διαδικασία της στράγγισης του μελιού μέσω μιας οπής στο κέντρο.
